gospodarka wodno-ściekowa

Jakość ścieków pralniczych surowych zależy od ilości zabrudzeń usuwanych podczas procesu prania wyrobów włókienniczych oraz ilości i jakości dodawanych środków piorących. Ścieki z pralni charakteryzują się podwyższoną zawartością środków powierzchniowo-czynnych. W badaniu tych ścieków oznaczane są: detergenty anionowe, detergenty niejonowe, ChZT, BZT₅, chlorki, fosfor ogólny, azot ogólny oraz ogólny węgiel organiczny, odczyn surowych ścieków pralniczych.

Jeżeli w ściekach z pralni są obecna substancje szczególnie szkodliwe, a wytwórca tych ścieków chce podłączyć się kanalizacji innego podmiotu, to musi uzyskać pozwolenie wodnoprawne.

Projekt powstał w celu doprecyzowania przepisów w tym zakresie, ze względu na problemy i uwagi związane ze stosowaniem dotychczasowych wymogów określonych w rozporządzeniu ministra środowiska z 6 lutego 2015 r. w sprawie komunalnych osadów ściekowych, wydanych na podstawie art. 96 ust. 3 ustawy o odpadach. Uwagi w tym zakresie były zgłaszane w szczególności przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska.

Tym, co obecnie najbardziej pomaga oczyszczalniom w pozyskiwaniu energii, jest biogaz wytwarzany z osadów ściekowych. Może być on przerabiany na prąd i ciepło, a po oczyszczeniu nawet wprowadzany do sieci gazowej. Ten ostatni sposób wymaga jednak skomplikowanych i wciąż kosztownych zabiegów i obecnie nie jest jeszcze efektywny ekonomicznie.

Plusem biogazu jest także to, że energię pozyskuje się ciągle, nie ma uzależnienia od warunków zewnętrznych, jak przy fotowoltaice. Jeśli jednak jakiś zakład chce wytwarzać z biogazu więcej niż 40% energii potrzebnej mu do działania, to powinien zdobyć osady lub odpowiednie odpady z zewnątrz. Warto zatem aby oczyszczalnia np. przyjmowała osady z innych okolicznych oczyszczani. Może też wykorzystywać do produkcji biogazu wysokoenergetyczne odpady spożywcze takie jak zużyte oleje roślinne, tłuszcze zwierzęce, wysłodki buraczane.